Uczymy, że ci wszyscy, którzy uwierzą w Jezusa Chrystusa są natychmiast umieszczeni przez Ducha Świętego w jednym zjednoczonym duchowym Ciele, Kościele (1Kor 12:12-13), oblubienicy Chrystusa (2Kor 11:2; Ef 5:23-32; Ap 19:7-8), której Głową jest Chrystus (Ef 1:22; 4:15; Kol 1:18).

 

Uczymy, że tworzenie Kościoła, Ciała Chrystusa, rozpoczęło się w Dniu Pięćdziesiątnicy (Dz 2:1-21, 38-47) i będzie zakończone do czasu przyjścia Chrystusa po dzieci Swoje w czasie pochwycenia Kościoła.

 

Uczymy, że Kościół jest wyjątkowym duchowym organizmem, stworzonym przez Chrystusa, składającym się ze wszystkich nowonarodzonych wierzących w obecnej epoce (Ef 2:11-3:6). Kościół jest odrębny od  Izraela (1Kor 10:32), co jest tajemnicą ujawnioną dopiero w tej erze (Ef 3:1-6; 5:32).

 

Uczymy, że ustanowienie i kontynuacja lokalnych kościołów jest jasno nauczane i zdefiniowane w Nowym Testamencie (Dz 14:23, 27; 20:17, 28; Ga 1:2; Flp 1:1; 1 Tes 1:1; 2 Tes 1:1) i że członkowie jednego duchowego Ciała są kierowani do stowarzyszania się w lokalnych zgromadzeniach (1Kor 11:18-20; Hbr 10:25).

 

Uczymy, że jedynym najwyższym autorytetem kościoła jest Chrystus (1Kor 11:3; Ef 1:22; Kol 1:18) i że przywództwo kościoła, dary, porządek, dyscyplina, i oddawanie czci są ustanawiane poprzez Jego suwerenność jak uczy Pismo. Biblijnie wyznaczonymi funkcyjnymi, służącymi pod zarządem Chrystusa i nad zgromadzeniem są starsi (również nazywani biskupami, pastorami oraz pastorami-nauczycielami; Dz 20:28; Ef 4:11) oraz diakoni, przy czym obie te grupy muszą spełniać kwalifikacje biblijne (1Tm 3:1-13; Tt 1:5-9; 1P 5:1-5).

 

Uczymy, że ci liderzy przewodniczą lub zarządzają jako słudzy Chrystusa (1 Tm 5:17-22) i mają Jego autorytet w kierowaniu kościołem. Zgromadzenie wiernych winno poddać się ich przywództwu (Hbr 13:7, 17).

 

Uczymy o ważności uczniostwa (Mt 28:19-20; 2 Tm 2:2), wzajemnej odpowiedzialności wszystkich wierzących w stosunku do siebie (Mt 18:5-14), jak również o potrzebie dyscyplinowania grzeszących członków zgromadzenia, zgodnie ze standardami Pisma (Mt 18:15-22; Dz 5:1-11; 1Kor 5:1-13; 2Tes 3:6-15; 1Tm 1:19-20; Tt 1:10-16).

 

Uczymy o autonomii lokalnego kościoła, niepodlegającego pod względem religijnym żadnej zewnętrznej władzy i kontroli, z prawem do samodecydowania i niepodlegającego ingerencji ze strony jakichkolwiek struktur, osób lub organizacji (Tt 1:5). Uczymy, że jest to biblijne, aby prawdziwe kościoły wzajemnie współpracowały w celu prezentacji i rozpowszechniania wiary. Jednakże każdy lokalny kościół poprzez swoich starszych, ich interpretacje i zastosowanie Biblii, winien być wyłącznym sędzią co do zakresu i metod tej kooperacji. Starsi winni również określić wszystkie inne sprawy członkostwa, polityki, dyscypliny, dobroczynności i zarządzania (Dz 15:19-31; 20:28; 1Kor 5:4-7, 13; 1P 5:1-4).

 

Uczymy, że celem kościoła jest przysparzanie chwały Bogu (Ef 3:21) poprzez budowanie się w wierze (Ef 4:13-16), przez pouczenie Słowa (2Tm 2:2, 15; 3:16-17), społeczność (Dz 2:47; 1 J 1:3), przestrzeganie obrzędów (Łk 22:19; Dz 2:38-42) i przez upowszechnianie

i komunikowanie ewangelii całemu światu (Mt 28:19; Dz 1:8; 2:42).

 

Uczymy o powołaniu wszystkich świętych do dzieła służby (1Kor 15:58; Ef 4:12; Ap 22:12).

 

Uczymy o potrzebie kościoła aby współdziałać z Bogiem w osiąganiu Jego celu dla świata. Daje On do tego kościołowi dary duchowe.

Daje ludzi wybranych do przygotowywania świętych do wykonywania posługi (Ef 4:7-12), jak również daje wyjątkowe i specjalne umiejętności duchowe każdemu członkowi Ciała Chrystusowego (Rz 12:5-8; 1Kor 12:4-31; 1P 4:10-11).

 

Uczymy, że istniały dwa rodzaje darów danych wczesnemu kościołowi: cudowne dary boskiego objawienia i uzdrawiania, dane tymczasowo w czasach apostołów w celu potwierdzenia autentyczności ich przesłania (Hbr 2:3-4; 2Kor 12:12); i dary posługiwania, dane w celu przysposobienia wierzących do wzajemnego budowania. Obecnie po zakończeniu objawienia Nowego Testamentu, Biblia stała się wyłącznym sprawdzianem autentyczności ludzkiego przesłania, a dary nadprzyrodzone nie są już dłużej potrzebne do uwiarygodnienia człowieka lub jego przesłania (1Kor 13:8-12). Cudowne dary mogą być nawet podrobione przez Szatana w celu zwiedzenia nawet ludzi wierzących (1Kor 13:13-14:12; Ap 13:13-14). Jedynymi darami w użyciu dzisiaj są nie mające charakteru objawienia dary wyposażające, dane dla budowania (Rz 12:6-8).

 

Uczymy, że nikt dzisiaj nie posiada daru uzdrawiania, ale że Bóg słucha i odpowiada na modlitwę wiary i odpowie zgodnie

ze Swoją doskonałą wolą dla chorych, cierpiących i utrapionych (Łk 18:1-6; J 5:7-9; 2Kor 12:6-10; Jk 5:13-16; 1 J 5:14-15).

 

Uczymy, że dwa obrzędy zostały powierzone kościołowi lokalnemu: chrzest i Wieczerza Pańska (Dz 2:38-42). Chrześcijański chrzest poprzez zanurzenie (Dz 8:36-39) jest uroczystym i pięknym świadectwem wierzącego demonstrującego wiarę w ukrzyżowanego, pogrzebanego i zmartwychwstałego Zbawcę, oraz jego jedności z Nim w śmierci dla grzechu i zmartwychwstaniu do nowego życia (Rz 6:1-11). Jest on również oznaką społeczności i identyfikacji z widocznym Ciałem Chrystusowym (Dz 2:41-42).

 

Uczymy, że Wieczerza Pańska jest dla upamiętnienia i głoszenia Jego śmierci do czasu Jego przyjścia, i winna być zawsze poprzedzona poważną samooceną (1Kor 11:28-32). Również uczymy, że podczas gdy składniki Komunii jedynie reprezentują ciało i krew Chrystusa, to udział w Wieczerzy Pańskiej jest niezależnie od tego komunią ze zmartwychwstałym Chrystusem, który zamieszkuje w każdym z wierzących i w ten sposób jest obecny, biorąc udział w społeczności ze Swymi ludźmi (1Kor 10:16).