Uczymy, że jest tylko jeden żywy i prawdziwy Bóg (Pwt 6:4; Iz 45:5-7; 1Kor 8:4), nieskończony, wszechwiedzący Duch (J 4:24), doskonały we wszystkich Swoich cechach, jeden w istocie, istniejący odwiecznie w trzech Osobach – Ojca, Syna i Ducha Świętego (Mt 28:19; 2Kor 13:14) –

z których każda jednakowo zasługuje na uwielbienie i posłuszeństwo.

 

Bóg Ojciec. 

 

Uczymy, że Bóg Ojciec, pierwsza Osoba Trójcy, rozkazuje i rozporządza wszystkimi rzeczami zgodnie ze Swoim własnym celem i łaską (Ps 145:8-9; 1Kor 8:6). Jest On Stworzycielem wszystkich rzeczy (Rdz 1:1-31; Ef 3:9). Jako jedyny absolutny i wszechmocny Władca we wszechświecie, jest On suwerenny w stworzeniu, opatrzności i odkupieniu (Ps 103:19; Rz 11:36). Jego ojcostwo związane jest zarówno z Jego rolą w Trójcy, jak i Jego stosunkiem do ludzkości. Jako Stworzyciel jest Ojcem wszystkich ludzi (Ef 4:6), lecz jest On Ojcem duchowym jedynie wierzących (Rz 8:14; 2Kor 6:18). Bóg Ojciec ustanawia  dla Swej własnej chwały wszystkie rzeczy, które mają się wydarzyć (Ef 1:11). On w sposób ciągły podtrzymuje, kieruje i rządzi wszystkimi stworzeniami i wydarzeniami (1Krn 29:11). W Swojej suwerenności nie jest autorem grzechu ani go nie aprobuje (Ha 1:13; J 8:38-47), ani też nie ogranicza odpowiedzialności moralnych i inteligentnych stworzeń (1P 1:17). Bóg Ojciec łaskawie wybrał przed założeniem świata tych, którzy będą do Niego należeć (Ef 1:4-6). Zbawia od grzechu wszystkich, którzy przychodzą do Niego przez Jezusa Chrystusa. Adoptuje jako Swoje własne dzieci wszystkich tych, którzy przychodzą do Niego i staje się przez tę adopcję Ojcem dla Swych własnych dzieci (J 1;12; Rz 8:15; Gal 4:5; Hbr 12:5-9).

 

Bóg Syn.

 

Uczymy, że Jezus Chrystus, druga Osoba Trójcy, posiada wszystkie boskie zalety i w tym jest On równy, współistotny i wieczny jak Bóg Ojciec (J 10:30; 14:9).

 

Uczymy, że Bóg Ojciec stworzył wszystko zgodnie ze Swoją własną wolą, przez Swego Syna, Jezusa Chrystusa, przez którego wszystkie rzeczy trwają w istnieniu i działaniu (J 1:3; Kol 1:15-17; Hbr 1:2).

 

Uczymy, że poprzez wcielenie (Bóg stający się człowiekiem), Chrystus jedynie zrezygnował z przywilejów boskości, ale nie ograniczył Swojej boskiej istoty w żadnym stopniu. W Swoim wcieleniu Jezus Chrystus, wiecznie istniejąca druga Osoba Trójcy, przyjął wszystkie istotne cechy człowieczeństwa i w ten sposób stał się Bogiem-Człowiekiem (Flp 2:5-8; Kol 2:9).

 

Uczymy, że Jezus Chrystus reprezentuje w Sobie człowieczeństwo i boskość w niepodzielnej jedności (Mi 5:2; J 5:23; 14:9-10; Kol 2:9).

 

Uczymy, że nasz Pan Jezus Chrystus był poczęty z dziewicy (Iz 7:14; Mt 1:23, 25; Ł 1:26-35); że był ucieleśnionym Bogiem (J 1:1, 14); oraz że celem tego ucieleśnienia było objawienie Boga, odkupienie ludzi, i sprawowanie rządów nad królestwem Bożym (Ps 2:7-9; Iz 9:6; J 1:29; Flp 2:9-11; Hbr 7:25-26; 1P 1:18-19).

 

Uczymy, że w Swym ucieleśnieniu Jezus Chrystus, druga Osoba Trójcy Świętej, zrezygnował ze Swojego prawa do pełnych przywilejów współistnienia z Bogiem, a przyjął na siebie rodzaj istnienia odpowiedni dla sługi, choć nigdy nie pozbawił się Swych boskich cech (Flp 2:5-8).

 

Uczymy, że nasz Pan Jezus Chrystus dokonał naszego odkupienia przez przelanie Swojej krwi i ofiarniczą śmierć na krzyżu, a także że Jego śmierć była dobrowolna, poniesiona za nas, zastępcza, pojednawcza i odkupieńcza (J 10:15; Rz 3:24-25; 5:8; 1P 2:24).

 

Uczymy, że na podstawie wystarczalności śmierci naszego Pana Jezusa Chrystusa, wierzący grzesznik jest uwolniony od kary za grzech, od mocy grzechu, a pewnego dnia również od samej obecności grzechu; i że jest uznany za sprawiedliwego, obdarowany życiem wiecznym i przyjęty do rodziny Bożej (Rz 3:25; 5:8-9, 2Kor 5:14-15; 1P 2:24; 3:18).

 

Uczymy, że nasze usprawiedliwienie jest zapewnione przez Jego dosłowne, fizyczne zmartwychwstanie oraz że wniebowstąpił i zasiada po prawicy Ojca, gdzie wstawia się za nami jako nasz Orędownik i Najwyższy Kapłan (Mt 28:6; Ł 24:38-39; Dz 2:30-31; Rz 4:25; 8:34; Hbr 7:25; 9:24; 1J 2:1).

 

Uczymy, że w powstaniu Jezusa Chrystusa z grobu Bóg potwierdził boskość Swego Syna i dał dowód, że Bóg przyjął zastępcze dzieło Chrystusa na krzyżu. Zmartwychwstanie Jezusa w ciele jest również gwarancją przyszłego zmartwychwstania do życia dla wszystkich wierzących (J 5:26-29; 14:19; Rz 1:4; 4:25; 6:5-10; 1Kor 15:20, 23).

 

Uczymy, że Jezus Chrystus powróci, żeby przyjąć kościół, który jest Jego Ciałem, do Siebie w czasie pochwycenia, a powracając ze Swym kościołem w chwale, ustanowi Swoje tysiącletnie królestwo na ziemi (Dz 1:9-11; 1Tes 4:13-18; Ap 20).

 

Uczymy, że Pan Jezus Chrystus jest Tym, przez którego Bóg będzie sądził całą ludzkość (J 5:22-23):

• wierzących (1Kor 3:10-15; 2Kor 5:10)

• mieszkańców ziemi żyjących podczas Jego powrotu w chwale (Mt 25:31-46)

• zmarłych niewierzących przed Wielkim Białym Tronem (Ap 20:11-15)

 

Jako Pośrednik między Bogiem a człowiekiem (1Tm 2:5), Głowa Jego Ciała - kościoła (Ef 1:22; 5:23; Kol 1:18), i przychodzący Król wszechświata, który będzie panował na tronie Dawida (Iz 9:6; Ł 1:31-33), jest On ostatecznym Sędzią wszystkich, którzy nie zaufali Mu jako Panu i Zbawicielowi (Mt 25:14-46; Dz 17:30-31).

​

Bóg Duch Święty.

 

Uczymy, że Duch Święty jest Osoba boską, wieczną, bez swojego początku, posiadającą wszystkie cechy osobowości

i boskości, w tym intelekt (1Kor 2:10-13), uczucia (Ef 4:30), wolę (1Kor 12:11), wieczność (Hbr 9:14), wszechobecność (Ps 139:7-10), wszechwiedzę (Iz 40:13-14), wszechmoc (Rz 15:13), i prawdziwość (J 16:13). We wszystkich boskich atrybutach jest On równy i współistotny z Ojcem i Synem (Mt 28:19; Dz 5:3-4; 28:25-26; 1Kor 12:4-6; 2Kor 13:14; Jr 31:31-34 z Hbr 10:15-17).

 

Uczymy, że dziełem Ducha Świętego jest realizacja boskiej woli w stosunku do całego rodzaju ludzkiego. Uznajemy Jego suwerenne działanie w stworzeniu (Rdz 1:2), wcieleniu (Mt 1:18), w pisemnym objawieniu (2P 1:20-21), i w dziele zbawienia (J 3:5-7).

​

Uczymy, że dzieło Ducha Świętego w tej erze zaczęło się w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy przyszedł On od Ojca, jak obiecał Chrystus (J 14:16-17; 15:26), aby rozpocząć i ukończyć budowanie Ciała Chrystusowego, którym jest Jego kościół (1Kor 12:13).  Szeroki zakres Jego boskiego działania obejmuje przekonywanie świata o jego grzechu, o sprawiedliwości i sądzie, przynoszenie chwały Panu Jezusowi Chrystusowi i przemienianie wierzących na podobieństwo Chrystusa (J 16:7-9; Dz 1:5; 2:4; Rz 8:29; 2Kor 3:18; Ef 2:22).

 

Uczymy, ze Duch Święty jest nadprzyrodzonym i suwerennym Wykonawcą w odnowie i w chrzcie wszystkich wierzących w Ciało Chrystusa (1Kor 12:13). Duch Święty również mieszka w nich, uświęca, poucza, uzdalnia do służby, i pieczętuje ich aż do dnia odkupienia (Rz 8:9; 2Kor 3:6; Ef 1:13).

 

Uczymy, że Duch Święty jest boskim Nauczycielem, który poprowadził apostołów i proroków do pełnej prawdy, jaką mieli opisać w Bożym objawieniu czyli Biblii (2P 1:19-21). Każdy wierzący od momentu zbawienia posiada zamieszkującą w nim obecność Ducha Świętego, i jest obowiązkiem tych wszystkich narodzonych z Ducha, aby byli wypełnieni Duchem (kontrolowani przez Ducha) (J 16:13; Rz 8:9; Ef 5:18; 1J 2:20, 27).

 

Uczymy, że Duch Święty dostarcza Kościołowi darów duchowych. Duch Święty nie gloryfikuje Samego siebie, ani Swoich darów w sposób ostentacyjny, ale przysparza chwały Chrystusowi poprzez wdrożenie Jego dzieła odkupienia zgubionych oraz budowanie wierzących w najświętszej wierze (J 16:13-14; Dz 1:8; 1Kor 12:4-11; 2Kor 3:18).

 

Uczymy, że w tym względzie, Bóg Duch Święty jest suwerenny w udzielaniu dziś Swych wszystkich darów dla doskonalenia świętych, i że mówienie językami oraz dokonywanie nadprzyrodzonych znaków w pierwszych dniach kościoła  miało na celu wskazanie na apostołów i ich uwiarygodnienie jako tych, którzy objawiają boską prawdę, a nigdy nie miało charakteryzować życia wierzących (1Kor 12:4-11; 13:8-10; 2Kor 12:12; Ef 4:7-12; Hbr 2:1-4).